W książce, na tle sytuacji na Wołyniu w okresie okupacji sowieckiej i niemieckiej oraz eksterminacji ludności polskiej prowadzonej przez nacjonalistów ukraińskich, przedstawiono dzieje polskiej samoobrony w Przebrażu. Była to dramatyczna walka Polaków o przetrwanie. Baza samoobrony zorganizowana na wiosnę 1943 r. była jedną z największych na Wołyniu. Obrońcy Przebraża w ciężkich bojach z przeważającymi siłami Ukraińskiej Powstańczej Armii, wspomaganej przez część miejscowej ludności ukraińskiej, uchronili zgromadzoną w bazie ludność polską przed niechybną zagładą. Baza przetrwała do lutego 1944 r. W historii tragicznych i krwawych wydarzeń wołyńskich samoobrona w Przebrażu pozostanie symbolem zmagań w obronie polskości, wiary i godności ludzkiej.WŁADYSŁAW TADEUSZ FILAR urodził się 18 lutego 1926 r. w Iwaniczach Nowych na Wołyniu. Uczestnik konspiracji i żołnierz 27. Wołyńskiej Dywizji Piechoty AK. Za udział w walkach odznaczony Krzyżem Walecznych, Krzyżem Partyzanckim, Krzyżem Armii Krajowej i Medalem Wojska Polskiego (trzykrotnie). Absolwent Akademii Sztabu Generalnego WP (1956 r.). Pracę doktorska z historii wojskowości obronił w 1963 r., habilitował się w 1970 r., tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w 1973 r., a zwyczajnego w 1983 r. W latach 1996-2005 współorganizator i uczestnik międzynarodowych seminariów historycznych "Polska-Ukraina: trudne pytania. Stosunki polsko-ukraińskie w latach II wojny światowej". Od 1993 r. do 2004 r. wiceprzewodniczący Zarządu Okręgu Wołyńskiego Światowego Związku Żołnierzy Armii Krajowej.

Książka poświęcona jednej z najtragiczniejszych kart najnowszej historii Polski: ludobójstwa dokonanego przez reżim sowiecki wiosną 1940 r. na bezbronnych jeńcach wojennych i więźniach, obywatelach II Rzeczypospolitej, a także o trwającej wiele lat walce o ujawnienie prawdy o tej zbrodni i jej sprawcach.Temat "zbrodni katyńskiej", zakazany w czasach PRL-u, odzyskany przed kilkunastu laty dla świadomości historycznej narodu, wciąż jeszcze posiada wiele luk i niedopowiedzeń. Należy do nich m.in. sprawa korelacji zbrodni katyńskiej z hitlerowską eksterminacją polskiej inteligencji cywilnej. W dzieje sprawy Katynia wpisuje się też, o czym przypomina Autor, moralnie obrzydliwa "operacja" zarządzona przez prezydenta Michaiła Gorbaczowa poszukiwanie w losach jeńców sowieckich wojny 1920 r. przeciwwagi dla niemożliwej już do ukrycia prawdy o bezprecedensowym ludobójstwie.Wojciech Materski historyk i politolog, absolwent Wydziału Historycznego Uniwersytetu Warszawskiego 1968. doktorat 1974, habilitacja 1981, tytuł naukowy profesora 1991. Specjalizuje się w historii ZSRR i stosunkach polsko-sowieckich, dziejach Gruzji i Zakaukazia, historii instytucji zbiorowego bezpieczeństwa. Jest autorem i współautorem około 400 prac, w tym 20 książek; m.in. Narodziny ONZ. Idea międzynarodowej Organizacji Bezpieczeństwa w polityce zagranicznej ZSRR 1941-1945 [1982]; Na widecie. II Rzeczpospolita wobec Sowietów 1918-1943 [2006|; Katyn. A Crime Without Punishment Yale University Press, Naw Haven and London 2007 [wraz z Anną Cienciałą i Natalią Lebiediewą], Sowieccy dyplomaci o genezie Organizacji Narodów Zjednoczonych 12008]. Za badania i upowszechnianie wiedzy o Zbrodni Katyńskiej odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2007).Pracuje w Instytucie Studiów Politycznych PAN.

Biografia legionisty I Brygady, uczestnika wojny polsko-bolszewickiej odznaczonego Srebrnym Krzyżem Orderu Virtuti Militari. W okresie międzywojennym służył jako oficer 25 pp. w Piotrkowie Trybunalskim, a następnie w 73 pp. w Katowicach. W kampanii wrześniowej dowodził Ośrodkiem Zapasowym 23. Górnośląskiej Dywizji Piechoty. Był jednym z założycieli konspiracyjnej Organizacji Orła Białego, utworzonej pod koniec września 1939 r. w Krakowie (podporządkowanej Służbie Zwycięstwu Polski. W listopadzie 1939 r. został komendantem Podokręgu Zagłębie, wchodzącego w skład Okręgu Krakowskiego SZP-ZWZ, a w 1941 r. komendantem Okręgu Śląskiego ZWZ. Ze względu na przedwojenną działalność na terenie Śląska i Zagłębia był szczególnie poszukiwany przez Gestapo. Bezpośrednie zagrożenie aresztowaniem było powodem przeniesienia go w lipcu 1942 r. na stanowisko komendanta Okręgu Poznańskiego AK. Zadenuncjowany przez agenta Gestapo, 22 stycznia 1944 r. został aresztowany w Poznaniu. Po bestialskim śledztwie skazany na karę śmierci i 2 czerwca 1944 r. rozstrzelany w obozie w Żabikowie. Pośmiertnie odznaczony przez komendanta głównego AK Złotym Krzyżem Orderu Virtuti Militari.